Langenscheidt Polski wyjaśnień. 2015.
czucie — n I 1. rzecz. od czuć. ◊ Paść, upaść bez czucia «upaść bez przytomności» 2. lm D. czuć psych. «odbiór bodźców przez narządy odbiorcze; subiektywne, świadome przeżywanie wrażeń» Zanik czucia w palcach. czucie się rzecz. od czuć się … Słownik języka polskiego
anestetyczny — «znoszący czucie bólu, znieczulający» Środki anestetyczne. ‹z gr.› … Słownik języka polskiego
czuciowy — przym. od czucie (tylko w zn. 2) ∆ Nerwy czuciowe «nerwy przyjmujące podnietę od narządu odbiorczego» … Słownik języka polskiego
drętwieć — ndk III, drętwiećeję, drętwiećejesz, drętwiećej, drętwiećwiał, drętwiećwieli «tracić czucie, stawać się odrętwiałym, cierpnąć, martwieć» Drętwieć z zimna. Drętwieją komuś ręce, nogi. przen. «odczuwać strach, bać się» Drętwieć ze strachu. Drętwiał … Słownik języka polskiego
martwieć — ndk III, martwiećeję, martwiećejesz, martwiećwiał, martwiećeli «stawać się martwym; stawać się nieruchomym, nieczułym, tracić czucie; obumierać, sztywnieć, drętwieć, tężeć» Martwieć z zimna, z mrozu. Palce, kończyny martwieją … Słownik języka polskiego
mówić — ndk VIa, mówićwię, mówićwisz, mów, mówićwił, mówićwiony 1. «posługiwać się słowami dla komunikowania myśli i przeżyć; mieć zdolność mowy» Dziecko zaczyna mówić. Mówić komuś prawdę, brednie, bajki. Mówić wiersz. Mówić z kimś, komuś o ostatnich… … Słownik języka polskiego
odrętwieć — dk III, odrętwiećeję, odrętwiećejesz, odrętwiećej, odrętwiećwiał, odrętwiećeli, odrętwiećwiały, odrętwiećwiali «stać się drętwym, stracić czucie; zdrętwieć, ścierpnąć, zmartwieć, zgrabieć; zobojętnieć, stać się nieczułym na coś» Odrętwiała pod… … Słownik języka polskiego
poczucie — n I 1. rzecz. od poczuć. 2. «zdawanie sobie sprawy z pewnych faktów, zjawisk zachodzących w otaczającym świecie, stanów wewnętrznych; świadomość, czucie, wrażenie» Poczucie bezpieczeństwa. Poczucie obowiązku, odpowiedzialności. Poczucie niższości … Słownik języka polskiego
podrętwieć — dk III, podrętwiećeją, podrętwiećwiały, podrętwiećeli «o wielu: zdrętwieć, stracić czucie kolejno, jeden po drugim» Podrętwiały mi palce z zimna … Słownik języka polskiego
wiara — ż IV, CMs. wierze; lm D. wiar 1. blm «przeświadczenie, przekonanie, pewność, że coś jest prawdą, że coś jest słuszne; ufność, że coś się spełni, wierzenie w coś» Wiara w ideały, w słuszność jakiejś sprawy. Wiara we własne siły. Przywracać komuś… … Słownik języka polskiego
